Holy Melancholy

Πίσω, μπρος.

Επιθυμίες, πεθυμιές. 

Είναι κανονικοί, γήινοι χαλασμοί. Μόνο που γεννιούντε και ζουν μέσα σου, τώρα για το χρονικό διάστημα διάρκειας και ζώης τους, ορίζεται απο εσένα.

Πως γεννιούντε, πως μεγαλώνουν και τρέφονται; Εσύ ξέρεις, εσύ τους γητεύεις.

Χρονομηχανή. Έτσι θα χαρακτήριζα το ανθρώπινο μυαλό. Ζει στιγμές με πολλαπλά συναισθήματα, αλλά διαλέγει το τι θέλει να σου δείξει σήμερα. Στιγμές απο το χθες, το σήμερα και του αύριο.

Είναι σαν να είσαι σε μια αίθουσα κινηματογράφου και επαναλαμβάνονται οι αναμνήσεις που έχεις διαλέξει, συνειδητά, ασυνείδητα ή υποσυνήδητα. Πες μου, γιατί ζορίζεις τον εαυτό σου έτσι;

Λένε πως πρέπει να ζεις στο σήμερα, πως το χθες πρέπει να μείνει στο χθές και το αύριο είναι απρόβλεπτο και πρέπει να μείνει και αυτό στην θέση του. Ξέρεις όμως τι άλλο λένε; Λένε οτι δεν υπάρχει χρόνος. 

Τότε, μην ακούς τι λένε. Είναι καλό να βολτάρεις που και που γύρω απο τις αναμνήσεις και τις μελλοντικές αναμνήσεις που θα ήθελες ή δεν θα ήθελες να έχεις.

Πρέπει να ξέρεις όμως, οτι είσαι ο κυρίαρχος. Είσαι ο ηγέτης της ζωής και του μυαλού σου. Όσες καταστροφές και όσα γκρεμισμένα υπάρχουν, εσύ θέτεις το εαν θέλεις να ξανα-χτίσεις τα σπασμένα. 

Η θέα του σαρώματος δεν είναι όμορφη, αλλά μετα τις ανεμοθύελλες που περνούν μέσα σου, είσαι αναγκασμένος να σηκωστείς, να μαζέψεις, να καθαρίσεις και να θεραπευτείς. Κάθε φορά, ξανά και ξανά. 

Φαντάσου να πρέπει να ζείς σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο γιατί πολύ απλά δεν άνοιξες τις πόρτες για να φύγει το νερό. 


ΟΦΕΙΛΕΙΣ.