Να 'ναι Ρίγος κι όχι Ξίφος

Η σύνταξις των σκέψεών μου, των όποιονδήποτε παράλογων ρυθμών μου, Περνούν.

Περνούν σαν ρύποι στα μάτια κι επομένως στ' αυτιά σου. 

Στις σκέψεις τις δικές σου.

Ρύποι, ριπή.

Λύπη, λυπεί.

Έλλειμα, κι εν τέλει: Λείπεις.

Μακάρι να μην σε ρύπαινε η απήχησή μου.

Γιατί η έκφρασή μου απλώνεται σαν ήχος στην σκέψη την δική μου.

Μακάρι να απλώνεται σαν μελωδία, να κάθεται ομαλά στα ενδόμυχά σου, όντως.

Κι όταν γράφω με οργή ή θλίψη, έυχομαι να μην ρυπαίνω ξανά τα σωθικά σου.

Είναι οι σκέψεις κι οι πράξεις μου ανθρώπινες·αιτιολόγηση λαθών.

Αλλάζουν μορφές και χαρακτήρα.

Είναι μερικά απ' τα λόγια μου περαστικά, που φεύγουν μαζί με τον άνεμο·βιαστικά.

Σαν ιδέες που φλέγονται για μικρή διάρκεια, σα δεν τους φτάνει τ' οξυγόνο.

Βασίσου μόνο στ' άλλα, τα οξυγονωμένα. Τα βαθιά.

Κι άστα ρηχά, ρηχά να παραμένουν.