17 Μαρτίου του '20

Εν τα χρώματα που θκιαλέεις.

Σήμερα εγώ, εθκιάλεξα το ζεστό. Το έντονο πορτοκαλί-χρυσό σε αντίθεση με το σκοτάδι. Τζείνη ήταν η βλέψη μου.

Εθκιάλεξα να δω που ούλλην την εικόνα, τζείνα τα όμορφα.
Τα μάθκια μου επήαν τζιαι εδώκαν πας σε τζείνα, τζείνα τα όμορφα.

Είσιε φως πολλύ, τζιαι εγώ έβλεπα τζείντο γλυτζήν χρυσό που έφκεννεν που τις κουρτίνες.
Τζιαι δίπλα, που το παράθυρο, ΤΖΕΙΝΟΝ, τον απέραντο • Τον ουρανό.

Ήμουν στο δωμάτιο μου τζιαι είδα τον ήλιο να φακκά μερικώς στο βάζο με τα λουλούδια μου, τζιαι τα βιβλία μου τζιαι τους καμβάδες μου τους πανέμορφους.

Έννεν απλά ένα φως.
Εν η Λάμψη. Η Έμφαση. Το Παρόν.
Τζιαι ένα Βάθος.

Τζιαι οι ανθρώποι. Οι Γέρημοι, οι Γλυτζιοί.
Εν τα χρώματα που σου φκάλλουν.
Τζείνα που θωρείς.

Τζ' ορισμένα εν τα Δικά τους, τα Μοναδικά τους.

Τζιαι τ' άλλα;

Εν τα χρώματα τα δικά σου, όσα ξέρεις να θωρείς τζιαι να νιώθεις.

Εν τα δικά σου χρώματα πάνω τους • Όσα μπορείς.

Τζ' άμμαν εν άσπρο τζιαι μαύρο για σένα, έλα.

Όσα εν μπορείς, έλα τζιαι έχω να σου δείξω , μιαν πληθώραν αποχρώσεων.